گوزنها

امروز عصر رفته بودم پیاده روی. کسانی که تهران زندگی می کنند حتما راهی که در انتهای خیابان ولنجک وجود داره که می رسه تا تله کابین توچال و معروفه به جاده سلامتی میشناسن. توی یه عصره بهاری با اون نسیم دلچسبش ، اون بوی چمن آب خورده ، و صدای پرنده ها وقتی آدم غرق تنهایی خودشه ، به جز دوران بچگی چی می تونه به یاد بیاد. یادم افتاد به یکی از سفرهای که رفته بودیم شمال. همیشه عاشق شمال بودم و هنوز هم هستم، که هر سر سبزی منو سر شوق میاره ولی شمال دوران بچگی یه چیز دیگه بود. اون پلارهای لب دریا که وقتی صبح بیدار می شدی دلت می خواست پابرهنه بدوی روی ماسه ها و بری تا لب آب ، اونجای که موجها با صدای خوش اهنگشون ساحل رو در آغوش می گرفتن. به جز این عصرهاهم که می رفتیم توی خیابونها راه بریم همه چی فرق می کرد با تهران. یادمه که اون سال فیلم گوزنهای مسعود کیمیایی اکران شده بود. من هم عاشق فیلم دیدن بودم اگر چه که مامان و بابام خیلی هم طرفدار فیلم در سینما دیدن نبودن. البته حالا هم نیستن!!! ولی فرق حالا اینه که هنوز فیلم حتی نرفته روی پرده !!!میشه توی خونه با هزینه کمتر نگاهش کرد!! خلاصه چون سفر بود و قاعده سفر اینه که کارهای غیر معمول باید توش اتفاق بیافته ، ما هم دسته جمعی رفتیم دیدن فیلم گوزنها. توی عالم بچگی گوزنها فیلم راحتی برای درک نبود بخصوص که خیلی هم تلخ بود ولی هر چقدر که فیلم تلخ بود ، شیرینی این خاطره هنوز هم با منه.گوزنها را بعد ها بارها دیدم و فکر می کنم بهروز وثوقی یکی از بهترین بازیهاش رو توی این فیلم داشته و پرویز فنی زاده که چه زود از میون ما رفت واقعا خوش درخشیده. شاید خیلی از فیلمها به جز ارزش هنری که دارند ، برای هر کدوم از ما ارزش شخصی هم پیدا می کنند. دیدن افراد معتاد هیچوقت در یک فیلم برای من خوشایند نیست و برای همین هم خون بازی رو به جز وجه هنری بازی باران کوثری دوست نداشتم ، ولی گوزنها هنوز هم من رو به یاد اون خاطره به یاد موندنی دوران کودکیم میندازه حتی اگر اون موقع هیچی هم از فیلم درک نکردم. فیلم دیدن مثل خود زندگی می مونه، باید حتی اگر تلخه سعی کرد که وجه شیرینی براش پیدا کرد..

باران کوثری

همزمانی جالبی بود که بعد از پست دیروز ، دیشب در برنامه ی شب شیشه ای باران کوثری حضور پیدا کرد و در باره خودش و نقشهایش صحبت کرد. من لذت بردم از اینکه یک دختر بیست و یک ساله اینقدر مسلط و با متانت و ادب صحبت می کند و در تمام طول مصاحبه با تمام شیطنتی که رشید پور به خرج داد تا واکنشی نسبت به کسانی که منتقد جدی بازی او هستند در او به وجود بیاورد ولی ذره ای از احترام و ادب به دور نشد و حاضر نشد حتی از کسی اسم ببرد. در باره نقشش در خون بازی گفت که مدت چهار ماه با صورت گریم شده در نقش یک دختر معتاد به یک مرکز باز پروری رفته تا از نزدیک بتواند نقش رو درک کند. او معتقد بود که شانس او در دریافت سیمرغ جشنواره فجر در این بوده که سال گذشته نقشهای درخشانی برای زنان در فیلم ها نوشته نشده بوده و برای همین سیمرغ نصیب او شده. با اینکه مجری برنامه اصرار داشت که ثابت کند که او بعد از دریافت سیمرغ مغرور شده ولی باران با جدیت معتقد بود که تاثیر سیمرغ تنها در این بوده که در انتخاب نقشهای آینده سختگیر تر باشد. در باره خون بازی هم معتقد بود که توانسته نقش یک دختر معتاد رو به صورت قابل قبولی به تماشاگران نشان دهد و البته فکر می کند که اگر بار دیگر چنین نقشی به او پیشنهاد شود به شکل دیگری آن را ایفا خواهد کرد.من هم معتقدم که باران کوثری استعداد جوان و خوش اتیه ای است که نقشهایش را فقط بازی نمی کند که آنها را زندگی می کند،حتی اگر در فیلمی بازی کند که خود فیلم مورد پسند نباشد.

خون بازی

آخرین فیلم رخشان بنی اعتماد در ایام نوروز اکران شد و متاسفانه نه در گیشه و نه از منظر منتقدان نمره قابل قبول نگرفت. فیلمهای ماندگار بنی اعتماد از جمله زیر پوست شهر توقع تماشاگران رو بالا برده و به همین دلیل خون بازی که داستان یک روز از زندگی یک دختر معتاد را نشان می دهد طولانی و بی موضوع به نظر می اید. مشکل اساسی خون بازی (که من دلیل و معنای این اسم را هم درک نمی کنم) در فیلنامه است. تنها در یک خط می توان داستان فیلم را توضیح داد چرا که هیچ اتفاق خاصی در کل فیلم نمی افتد. البته بازی باران کوثری در نقش یک دختر معتاد قابل توجه بود ولی کلوز آپهای متعدد از این شخصیت و فریادها یا نگاههای بهت زده او در کل فیلم قادر نیست که معنا و مفهومی به فیلم ببخشد. اینکه مادر یک دختر معتاد که قصد ترک دادن او را دارد همراه او به محلهای مختلف برای خرید مواد برود فکر می کنم بی منطق ترین بخش داستان بود و البته بیتا فرهی هم نتوانسته بود مادر قابل باوری باشد. بهرام رادان و مسعود رایگان هم تنها در چند سکانسی بازی کرده بودند تا مجموع بازیگران این فیلم تنها چهار نفر باشند. فیلم از انجا آغاز می شود که سارا فیلمی از نامزدش را نگاه می کند که همراه با لباس عروسی از کانادا برای او فرستاده شده. سارا با مادرش سیما قصد دارند به شمال بروند که بعد مشخص می شود این سفر برای ترک دادن سارا از اعتیاد است. سارا صبح روز سفر در اتاقش نیست و بعد با حال خراب به خانه می آید و مادرش مجاب می شود که قبل از سفر همراه او برای خرید مواد به خیابان برود . اولین خرید موفقیت آمیز نیست وبرای همین سارا همراه دوستی دوباره به خرید مواد می رود .این بار خرید صورت می گیرد و سارا همراه مادر راهی شمال می شود. بین راه در حاله خماری مصرف، سارا با تیغ خود زنی می کند و مادر او را به بیمارستان می رساند. و بعد از چند ساعت دو باره به سفر ادامه می دهند پدر سارا در شمال زندگی می کند. به دیدن او می روند فردا صبح به مرکز توانبخشی میرسند در حالیکه قبل از ان سارا دوباره به دنبال مواد بوده . این در واقع تمام اتفاقاتی است که در فیلم می افتد. فیلم حتی حس عاطفی تماشاگر را هم بر انگیخته نمی کند. شاید اگر اسم رخشان بنی اعتماد به عنوان کارگردان این فیلم بیان نمی شد فیلم مثل بسیاری از فیلمهای کم محتوا اکران میشد واز صحنه خارج می شد ولی حال درک اینکه چرا این فیلم اینگونه ساخته شده مشکل است.

شب شیشه ای در باره اخراجی ها

امیدوارم برنامه شب شیشه ای کار جدید رضا رشید پور رو از شبکه محترم!!!! پنج دیده باشید که اگر ندیدید حتما امشب ساعت 9 شب یادتو نره. اگر چه که نمی دونم امشب هم مهمان برنامه سور پرایز باشه یا نه ولی مطمین هستم با اجرای فوق العاده ی رشید پور برنامه حتما جذاب می شه. برای کسانی که نمی دونن این برنامه چیه توضیح بدم که هر شب یک بازیگر یا کار گردان یا یک شخصیت فرهنگی و اجتماعی به برنامه دعوت می شه و 1 ساعت به سوالهای غیر معمول رشید پور که با تسلط و جسارت ولی در عین ادب پرسیده می شه پاسخ می ده. چند روز پیش محمد حسین لطیفی کارگردان تلویزیون و سینما مهمان برنامه بود. پریروز رضا عطاران کارگردان مجموعه ترش و شیرین که ایام عید پخش شد و دیشب در عین تعجب مسعود ده نمکی روی صندلی مقابل رشد پور نشست. اینکه در باره کسی مطلبی رو بخونیم یا حرفهاش رو در روزنامه بخونیم با ابنکه به طور زنده روی صفحه تلویزیون ببینیم متفاوته. فکر می کنم برنامه بسیار دیدنی بود چون وقتی مجری نبض کار در دستش باشه می تونه برنامه رو به خوبی اداره کنه. ده نمکی در باره اخراجیها که محور بحث بود اصرار داشت که یک فیلم دفاع مقدس ساخته که تم کمدی داره و به شدت از فیلمش و همه عوامل اون دفاع کرد و سیمرغ بازیگری رو حق مسلم بازیگران فیلمش می دونست. در باره اینکه چه مقدار از پول فروش به او می رسه هم گفت که فقط دستمزد فیلمنامه و کار گردانی رو گرفته. جالب اینکه عکسی هم از شهیدی نشون داد که شخصیت مجید سوزوکی در فیلم بر اساس او نوشته شده. رشید پور پرسید که ده نمکی امروز که کارگردان سینماست ایا با ده نمکی ده سال پیش متفاوته ،حتی از نظر طرز لباس پوشیدن؟ ده نمکی جواب داد که من همین کت روهم برای جشنواره پنجاه هزار تومن خریدم که فکر می کنم گرون خریدم .حالا از بقیه دوستان هم می پرسم که هنری بودن چطوریه وباید موهام رو بلند کنم یا چیکار کنم!!!!قطعا در این مجال همه حرفها رو نمیشه نوشت و اصلا حس برنامه و سوالهای جسورانه اون رو هم نمیشه منتقل کرد و لی ده نمکی گفت که اخراجیهای دو و سه هم ساخته خواهد شد اگر ساخته شد و من هم دیدم همین جا در باره اش می نویسم.

جهت آینده این وبلاگ: بیشتر سینمائی

مطالب این وبلاگ از این به بعد بیشتر سینمائی خواهد بود بخصوص که هردو نویسندگان این وبلاگ اهمیت خاصی برای سینما قائلند.

من نه یک تحصیلکرده در زمینه سینما هستم و نه دارای تجربه ای در این زمینه، اما سالهاست مشغول به بازی در فیلم "زندگی خودم" هستم و گاهاٌ سناریست و کارگردان آن نیز بوده ام. در واقع همه ما به نوعی بازیگران نقشمان در این جهان و زندگی هستیم. سینما نیز نمائی از ذهنیت یک کارگردان از همین زندگی و زنده بودن است. سینمای واقع گرایانه و حتی ژانر های کمدی و فانتزی همه بازتابی از ذهنیت سناریست و یا کارگردانی است که در حال تفسیر این "بودن" است. و من به عنوان بازیگر و نیز ناقد و شاهد بازی سیاهی لشکران، بازیگران و ستارگان "فیلم زندگی" این صلاحیت را در خود می بینم که تراوشات ذهنی بازیگری مثل خود را نقد و تفسیر کنم. منتقدی حرفه ای نیستم و این وبلاگ صلاحیت به مبارزه طلبیدن نقش مفسران مجلات چاپی و آنلاین و غیره را ندارد. اما به عنوان کسی که فیلمهای بیشماری را دیده است و شاید بتواند خود را تماشاچی حرفه ای بنامد حرفهائی برای گفتن دارم. با بسیاری از این فیلمها به شکلی زندگی کرده ام که با گذشت ماهها یا سالها تصویر ذهنی آن برجسته و تاثیر آن هنوز قوی است. چیزی که از این وبلاگ خواهید گرفت هشدار برای فیلم بد و بی ارزش و برجسته کردن آثار ماندگار و بی بدیل است.

اخراجی ها -2

می بینید که تهران هر روز گرمتر میشه. اگر چه که من گرما رو دوست ندارم ولی فکر می کنم خیلی ها از جمله تهیه کننده اخراجی ها از گرمایی فروش فیلمش داره لذت می بره. فروش روزی 27 میلیون یه چیزی بیشتر از گرماست! و وقتی از 16 اسفند تا الان حساب کنی چیزی بیشتر از یک میلیارد تومان پول میشه. نمی دونم که بیش از 20 بازیگر نسبتا معروف فیلم از جمله، کامبیز دیر باز ،علی اوسیوند، اکبر عبدی، نیوشا ضیغمی، امین حیایی ، محمد رضا شریفی نیا، ارژنگ امیر فضلی،عبدالرضا اکبری، جواد هاشمی، آیا سهمی از این فروش میلیاردی می برند یا نه ولی اگر کسی واقعا سزاوار این پول باشه فقط بازیگران فیلمند. نکته جالب اینکه فیلم به زودی در خارج از کشور هم اکران می شه و اواسط خرداد کارگردان و جمعی از عوامل فیلم برای شروع اکران این فیلم به کانادا سفر می کنند. باید دید آیا ایرانیان خارج از کشور هم به این اندازه به خندیدن بی دلیل محتاجند که به جای 1500 تومان بلیط های 10 دلاری برای دیدن این فیلم بخرند.

اخراجی ها

اول از هر چیز بگم که قرار بر اینه که بعد از این سینمایی بنویسیم. من فکر می کنم سینما بخشی از زندگی ماست. ما هم همه در سینمای زندگی داریم نقش بازی می کنیم. بعضی خوب و بعضی بد. برای همین دیدن فیلم لذت بحش می شه چون می شه از بعضی از فیلم ها یاد گرفت که بازیگر بهتری بشیم.

دیروز فیلم اخراجی ها کار مسعود ده نمکی رو دیدم. کاری به سوابق سیاسی کارگردان ندارم و فقط سعی کردم از جنبه سینمایی بهش نگاه کنم. به دنبال هیچ پیام پنهانی هم در فیلم نگشتم و فقط به عنوان یک فیلم سینمایی بدون در نظر گرفتن سازنده بهش نگاه کردم. اولین انگیزه برای دیدین این فیلم فروش بی سابقه اش در زمان نسبتا کم بود. اینکه حتی سانسهای 4 صبح هم در ایام عید بر قرار بوده. انگیزه بعدی تعریفهای بود که گاه هم متناقض بود و حتی اینکه فیلم شبییه دو فیلم فوق العاده ای لیلی با من است و مارمولکه. با این پیش فر ضها به دیدن اخراجی ها رفتم ولی هیچ نکته مثبتی به جز انبوه ای از بازیگران معروف درش ندیدم. داستان فیلم بسیار بی منطق بود و فقط پر از شوخی های بود که از زمان رواج پیام کوتاه خیلی هاش دیگه تکراری شدن. خبری از طنز نبود که هر چه بود لودگی بود و البته که مردم تشنه خنده از هر لودگی استقبال می کنند. هیچ منطقی در هیچ قسمت فیلمنامه وجود نداشت و همه شخصیتها فقط حضور داشتند تا زمان فیلم به جلو بره. اگر نبود راحتی بازی اکبر عبدی و امین حیایی حتی این لودگی ها(حتی به نظر من شوخی هم نبودند)باعث خنده هم نمی شدند. چیزی که برای من جالبه این غیر قابل پیش بینی بودن مردمه .استقبال از این فیلم شاید فقط ای نکته را اثبات می کنه که چقدر مردم ما دچار کمبود خنده هستند.