اخراجی ها

اول از هر چیز بگم که قرار بر اینه که بعد از این سینمایی بنویسیم. من فکر می کنم سینما بخشی از زندگی ماست. ما هم همه در سینمای زندگی داریم نقش بازی می کنیم. بعضی خوب و بعضی بد. برای همین دیدن فیلم لذت بحش می شه چون می شه از بعضی از فیلم ها یاد گرفت که بازیگر بهتری بشیم.

دیروز فیلم اخراجی ها کار مسعود ده نمکی رو دیدم. کاری به سوابق سیاسی کارگردان ندارم و فقط سعی کردم از جنبه سینمایی بهش نگاه کنم. به دنبال هیچ پیام پنهانی هم در فیلم نگشتم و فقط به عنوان یک فیلم سینمایی بدون در نظر گرفتن سازنده بهش نگاه کردم. اولین انگیزه برای دیدین این فیلم فروش بی سابقه اش در زمان نسبتا کم بود. اینکه حتی سانسهای 4 صبح هم در ایام عید بر قرار بوده. انگیزه بعدی تعریفهای بود که گاه هم متناقض بود و حتی اینکه فیلم شبییه دو فیلم فوق العاده ای لیلی با من است و مارمولکه. با این پیش فر ضها به دیدن اخراجی ها رفتم ولی هیچ نکته مثبتی به جز انبوه ای از بازیگران معروف درش ندیدم. داستان فیلم بسیار بی منطق بود و فقط پر از شوخی های بود که از زمان رواج پیام کوتاه خیلی هاش دیگه تکراری شدن. خبری از طنز نبود که هر چه بود لودگی بود و البته که مردم تشنه خنده از هر لودگی استقبال می کنند. هیچ منطقی در هیچ قسمت فیلمنامه وجود نداشت و همه شخصیتها فقط حضور داشتند تا زمان فیلم به جلو بره. اگر نبود راحتی بازی اکبر عبدی و امین حیایی حتی این لودگی ها(حتی به نظر من شوخی هم نبودند)باعث خنده هم نمی شدند. چیزی که برای من جالبه این غیر قابل پیش بینی بودن مردمه .استقبال از این فیلم شاید فقط ای نکته را اثبات می کنه که چقدر مردم ما دچار کمبود خنده هستند.