همه چی مون به همه چی مون می یاد!

چند روز پیش حرفهام در باره فیلم آکواریوم نیمه کاره موند که حالا فرصتیه که کمی بیشتر در باره اش بگم.

ایرج قادری هیچ وقت در انتخاب بازیگر ریسک نمی کنه. امین حیایی در هر فیلمی عامل فروشه و چهره جذاب مهناز افشار بخصوص با لباسهای رنگ و وارنگی که در هر صحنه ای تغیر می کنه می تونه فروش فیلم رو به بالاتر از صد میلیون ببره. برای همینه که میگم قادری از اون کارگردانهای که میدونه از فیلمش چی می خواد و چطور باید اون رو به دست بیاره. و البته که انتخاب ایرج نوذری که این روزها سریال هم زیاد ازش می بینیم انتخاب به جائی بوده و حتما یادتون هست که محمد رضا گلزار هم کشف قادریه. البته گلزار توی آکواریوم بازی نمی کنه. فقط می خوام یادآوری کنم که قادری همیشه در انتخاب بازیگر هوشمندانه عمل کرده.

ولی آکواریوم هم مشکل دیگر جنبه های زندگی ما رو داره. مشکل سرعت! (میگن که همه چی مون به همه چی مون می یاد.)

نمی دونم دیشب برنامه نود رو با اجرای فوق العاده عادل فردوسی پور دیدید یا نه. بحث در باره بازی روز جمعه استقلال و پیروزی بود و اینکه چرا اینقدر فوتبال ما کُنده. چرا فوتباله ما سرعت نداره و باید چیکار کنیم که فوتبال ما بتونه جذابیت فوتبال اروپای رو پیدا کنه.
و این مشکل سینمای ما هم هست. مشکل کندی در ریتم. معضلی که که اکثریت فیلم های ما بااون مواجهن و آکواریوم استثناء نیست. فیلم بیشتر در حاشیه حرکت می کنه و این سرعت فیلم رو میگیره. اگر بشه وسط فیلم بری و قهوه بخری (سینما فرهنگ دستگاه خودکار برای خرید قهوه داره!)و وقتی برمی گردی انگار که هیچ صحنه و دیالوگی رو از دست ندادی، یعنی که یه جای کار ایراد داره. یعنی ریتم فیلم کنده. البته باز جای شکرش باقیه که آکواریوم ازون دسته فیلمهای نیست که اگر صندلیت راحت باشه، همه کمبود خوابهات رو با یه فیلم دیدن بتونی جبران کنی ولی از اون ایده ال هم متاسفانه دوره. و این موضوع ربطی هم به نوع فیلم نداره. این مشکل سینمای ماست، همونطور که مشکل ورزش ماست و همونطور که مشکل ادارات ماست. و باید که فکری براش کرد ولی قبل از هر چیز باید باور کنیم که مشکلی هست.